Pijn: afmattend, ingewikkeld. We gaan het liever uit de weg. Begrijpelijk. En toch, als iets je ‘raakt’, raak je aan de oplossing.
‘Ga het niet uit de weg, maar ga het aan.’
Verandering, we willen het wel aangaan. Liever niet te veel consequenties. We zeggen dat we het ‘managen’. Wat betekent dat? Als het geen pijn doet, levert de verandering dan uiteindelijk wel echt iets (nieuws) op?
Ik zie het om me heen. Bij klanten, bij vrienden, bij familie. Grote zaken, kleine zaken. Heel moeilijk om pijn te zien als een ‘uitnodiging’ tot verandering.
Een conversatie, twee mensen, werk of privé, dat maakt niet uit. ‘Waarom zegt ze dat, dat raakt me zo!’ Ah, wat vertelt je dit?
Een sessie, discussie, stilte, non-verbale communicatie. Welke inzichten levert het op?
Een herinnering, jaren geleden, een overname van het bedrijf waar ik toen werkte. De grootste rivaal de nieuwe eigenaar. Zoveel mensen, zoveel pijn. Betekenisvol, inclusief proces, open communicatie. Daar waar mogelijk. Het delen van de pijn.
Transitie, disruptie – bestaat werkelijke vooruitgang zonder pijn? Deze vraag houd me bezig.
Mijn website is nu ook in het Nederlands. Ben benieuwd wat je ervan vindt.
